Ένας επικεφαλής. Η εμπειρία από το παρελθόν αλλά και η εκτίμηση της κατάστασης που υπάρχει σήμερα, μετά από εκτεταμένη ανταλλαγή απόψεων και προβληματισμό, οδηγούν σε αυτή την πρόταση. Δεν είναι καταστροφή να υπάρχουν δύο επικεφαλής, αλλά η απλούστερη λύση είναι πάντα η καλύτερη. Το δεύτερο πρόσωπο δεν θα προσθέσει ιδιαίτερα, εκτός αν θέλουμε να σηματοδοτήσουμε κάτι και να δώσουμε ένα ιδιαίτερο πολιτικό μήνυμα, πχ με την επιλογή ως συν- επικεφαλής μιας δεύτερης γυναίκας (αν και η επικεφαλής είναι γυναίκα) / ενός νέου / ενός υποψήφιου στην επαρχία / κάποιου ή κάποιας από μια κοινωνική ομάδα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (gay, Roma, μετανάστης κλπ) ή κάποιου προσώπου (μη μέλους) με ιδιαίτερη προσφορά ή ακτινοβολία, που θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως βουλευτής των Ο-Π, αν εκλεγεί. Αν δεν συμβεί αυτό, κατά πάσαν πιθανότητα, απλά θα δημιουργηθούν πρόσθετα προβλήματα, λόγω σύγχυσης, επικάλυψης, ανταγωνισμών για την προβολή κλπ. Πρόσθετο πρόβλημα θα δημιουργηθεί στις σχέσεις του συν-επικεφαλής με τους άλλους υποψήφιους της περιφέρειάς του, λόγω δυσαναλογίας στην προβολή. Ειδικά αν η ανάδειξη των επικεφαλής είναι αποτέλεσμα επιλογής χωρίς συγκεκριμένα πολιτικά / εκλογικά κριτήρια, αλλά απλής καταγραφής «δυνάμεων» στο εκλογικό συνέδριο.
Σύνοψη: Ένας/ μία επικεφαλής. Αν είναι δύο, η επιλογή του συν- επικεφαλής να γίνει με κριτήρια πολιτικά / εκλογικά.
Ο επικεφαλής τοποθετείται πρώτος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Ο επικεφαλής είναι εντολοδόχος μιας συγκεκριμένης καμπάνιας. Δεν είναι υποχρεωτικό να αναδειχτεί βουλευτής, σώνει και καλά. Και, αν εκλεγεί, προφανώς δεν έχει κάποιο προβάδισμα σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Με τον τρόπο αυτό δεν αποθαρρύνεται η ενεργή συμμετοχή των άλλων υποψηφίων, δεδομένου ότι ο επικεφαλής δεν θα καταλάβει την έδρα, εκεί που θα βάλει (θα έβαζε) υποψηφιότητα.
Το καθήκον του επικεφαλής είναι να εκπροσωπεί όλο το κόμμα στη προεκλογική περίοδο. Και η ανταμοιβή του είναι, πρώτον το πολιτικό κεφάλαιο που συγκεντρώνει λόγω της προεκλογικής προβολής και δεύτερον η εκλογή του χωρίς προσωπική προεκλογική εκστρατεία – αρκεί να εκλέξουμε βουλευτή στο Επικρατείας. Αν υπάρξει και συν-επικεφαλής, αυτός / αυτή είναι υποψήφιος σε εκλογική περιφέρεια.
Διευκρίνιση: κεντρικό σημείο της πρότασης είναι ότι δεν «προσφέρεται» στον επικεφαλής μια βουλευτική έδρα «από χέρι». Αντίθετα, παίρνει ένα προσωπικό ρίσκο να αναζητήσει την επιδοκιμασία της κοινωνίας, και όχι ενός στενού κομματικού μηχανισμού που θα τον διορίσει βουλευτή, ορίζοντάς τον επικεφαλής. Του προσφέρεται μια δυνατότητα, η οποία παράλληλα μπορεί να ωφελήσει πολλαπλά το κόμμα, καθώς η κατάλληλη επιλογή μπορεί να ανεβάσει τα γενικά ποσοστά, τουλάχιστον ως το σημείο που απαιτείται για εκλογή βουλευτή Επικρατείας, δηλαδή λίγο πάνω από 3% και με οροφή το 4%. Επιπλέον, αποδυναμώνεται η προοπτική ότι σημαντικό μέρος της μελλοντικής κοινοβουλευτικής ομάδας ουσιαστικά θα διοριστεί (επικεφαλής + συνεπικεφαλής λόγω προβολής + επικεφαλής ψηφοδελτίου Επικρατείας) και δεν θα εκλεγεί από το εκλογικό σώμα, δημιουργώντας έτσι στην πράξη συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού.
Σύνοψη: ο επικεφαλής τοποθετείται στο Επικρατείας.
- Σταύρος Αγογλωσσάκης
- Γιάννης Βέλλης
- Γιώργος Δημητρίου
- Κυριάκος Δουζίνας
- Φίλιππος Δραγούμης
Γιάννης Δρόσος - Πάνος Ζέρβας
- Κώστας Καλογράνης
- Χρήστος Μάτης
- Ιωάννης Παπαπανάγου
- Οδυσσέας Ρομπάκης
- Άγγελος Τρωιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου